Glimlach niet als je er geen zin in hebt. Zelfs op de foto. Kijk. Je ernstig gezicht ziet er zo echt uit. Zo aanwezig. Maar glimlach breed als je voelt dat het moet. Ook als het mensen laat schrikken.
Vraag niet aan iemand hoe het gaat als je dat niet wil weten. Zelfs als ze je daarop kunnen aanspreken. Vraag duizend keer hoe het gaat als je voelt dat het moet. Ook als je vragen niet welkom zijn.
Zoek de heldere plek. Laat je blik niet verdwalen in de mist. Laat je blik niet verdwalen.
Hang jezelf vol met symbolen. Wandel door het landschapsbureau met strijdtekens van chocolade en kaneel in wilde strepen op je hoofd en voeten. Papieren vogels en bloemen hangen aan draden van je armen naar beneden. Negeer de blikken. Wandel in lompen, met gekke pas, absurd, door al die rechte lijnen. Vergaar je kracht. Wees niet zelfingenomen als mensen scherp inademen, stoppen met knipperen, wanneer ze je echt zien.
Wees niet zelfingenomen.
Graaf een tunnel door de donkere, natte aarde. Je zal sowieso op de goede plek uitkomen. Daar waar je je hart aan deze waanzin verloor. Ontvoer het. Neem het mee naar het maanverlichte eiland. Je zal daar anderen ontmoeten die hetzelfde deden. Je herkent elkaar onmiddellijk. Ga zwemmen. Ga zwemmen.
Er is een horlogemaker op dat eiland. Zie je hem? Hij zit voorovergebogen over je uiteengevallen hart, hij legt alle stukken uiteen, op een gammel bureeltje, vlak naast de oever. Het idiote lichtje op zijn voorhoofd is het enige lichtpunt op het eiland. Hij sleutelt je hart weer in elkaar tot het het juiste ritme tikt. Want hij weet hoe dat moet. En je hebt zoveel gedaan om hier te komen, dat je het verdient.
Dat je het verdient.
