Waarheden

De kamer is grijs en glanzend wit. Ze zit vol met warme lucht. Er is te veel lucht in deze kamer. Ik krijg mijn adem er niet aan onttrokken. Het infuus drupt gestaag, als een soundtrack die de beslotenheid van deze plek onderlijnt.

Er is geen gevaar. Enkel kwetsbaarheid. Familie.

De zoete verveling van samen iets dragen.

De tv braakt een hele ochtend kinderprogramma’s. Dit wordt een lange dag.

Maar je bent er, ineens. Je loopt de gang in als een anomalie. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik weet niet wat ik moet doen. Snap je.

We praten. Je gaat zitten.

Je gaat zitten dus.

En daarom denk ik.

Er zijn twee dimensies waarbinnen deze dag verloopt. Er is de glanzend witte traagheid van de tv en van dat alles. En er is de heldere snelheid van jou. Zelfs wanneer je je kin op mijn knie legt en toelaat dat ik je haar streel, kwartieren aan een stuk, adem je snelheid uit.

Je blijft, als een wild dier dat blijft.

Achteraf ren je, mijn diep inademende, jonge jongen, hard over de parking, en doe je gekke kunstjes met de rolstoel. Iedereen moet lachen.

Ik moet lachen.

Af en toe ontmoeten verschillende waarheden elkaar. Op die plekken wonen onzegbare dingen die fonkelen en met grote, zwarte ogen naar elkaar kijken. Dat is wat hier gebeurt.

Ik kan niet zeggen wat die onzegbare dingen zeggen.

Maar ze zeggen dat alles klopt.