Geen paniek

Ik ben langzaam. Voor alles heb ik tijd nodig. Tijd om na te denken, na te denken, en nog een beetje na te denken. Hoewel. ‘Nadenken’ is misschien te klein, als woord. Wat ik eigenlijk bedoel, is dat dingen pas na verloop van tijd helemaal tot me doordringen. Het is alsof ik een groot, fijn vertakt, glazen netwerk in mijn hoofd en hart heb, waar alle gebeurtenissen helemaal doorheen moeten, voor er een uitkomst verschijnt. Iedere gebeurtenis is een gekleurde vloeistof. Ja. Bekijk het maar zo. En iedere vloeistof moet het volledige netwerk opvullen, tot in de kleinste haarvaatjes, voor ik enigszins kan vatten wat iets voor mij betekent. Dat neemt tijd in beslag.

Soms doe ik alsof het niet zo is. Soms doe ik alsof ik meteen weet wat iets is, en wat ik erover wil zeggen. In een wereld waar snelheid als vloeibaar goud wordt beschouwd, kan je jezelf maar beter een paar trucs aanleren, als je in elkaar zit zoals ik.  Maar meestal doe ik geen energie op aan doen alsof. Meestal doe ik zelfs helemaal niets. Ik wacht gewoon tot mijn systeem is bijgebeend. Dat is het enige wat ik kan doen.

De situaties waarin ik een pauze nodig heb, zijn zeer gevarieerd. Maar doorgaans is de regel: hoe belangrijker iets voor me is, des te langer duurt het voor ik er iets over kan zeggen. En dat zorgt weleens voor verwarring, vooral omdat mijn traagheid losstaat van de concrete inhoud van mijn gevoel. Als ik heel blij ben bijvoorbeeld. Ook dan gaat alles langzaam. Sterker nog: vooral dan gaat alles langzaam. Dus stel: je hebt iets aan me gegeven. Je hebt me laten weten dat je me dringend wil zien. Dat je me nodig hebt. Je hebt me een postpakket gestuurd. Je hebt me iets toegefluisterd, in vertrouwen. Je hebt uitgedokterd wat me blij maakt, en je hebt me precies dat geschonken. Je hebt je hand uitgestoken. Maar er gebeurt helemaal niks. Of er gebeurt nog minder dan ervoor. Geen paniek. Ik ben gewoon aan het wachten, op mezelf. Ik ben gewoon in verwondering aan het toekijken hoe de vloeistof verder stroomt. En ik ben gewoon verrast door elk nieuw inzicht dat meekomt met elke nieuwe vertakking die volloopt. Ik ben gewoon stiekem aan het genieten. In mijn eentje. Zonder dat je het al kan zien. Dat is alles.